Bidaia hezkuntzarantz

Naiara Nájera Etxeandia.
Zuzenbidea eta komunikazioa graduko ikaslea. Deustuko Unibertsitatea. Donostiako Campusa.

Duela bi urte Burkina Fasoko Pia herrixka bisitatu nuen. Google Maps-en ere agertzen ez den herri txiki bat da. Seydouk, Burkina Fason nire aita bezala dena, bere herria erakutsi nahi zidan eta bere familia ezagutzea nahi zuen.

Bidaia azkar antolatu genuen, euriak hurbiltzen ari zirelako eta hango errepideak ez direlako oso onak. Hasiera batean Seydou, bere anaia, Amidou, eta nire laguna, Alaitz, gindoazen, baina Afrikan gertatzen ohi den bezala, jende gehiago batu zen azkenean.

Igandean goizean goiz irten ginen eta 6 ordu autoz pasa ondoren Fara hirira iritsi ginen, Pia inguruan dagoen hiririk handiena. Batzuek Burkinako musika tradizionala jotzen zeuden bitartean eta haurrek kalean jolasten zuten bitartean, gu jatetxe batera sartu ginen bazkaltzera. Denok jan genuen arroza, baina Seydouk baobab saltsa zeraman tô platera jan zuen.

Bazkaltzen ari ginela, Pian zain geneukanaz hitz egin zidan Seydouk: gure  zain zegoen familia handi bat jateko arroz gehiagorekin, haur batzuk nassara batzuk ikusteko jakin-minez, herriko burua itxura ona emateaz arduratuta eta eskolako irakaslea egonezinik zein opari eramaten genituenagatik. Izan ere, Piara joan aurretik, Amidouk bisitari guztien izenean opariren bat eramatea erabaki zuen. Seydouk berehala esan zigun zer egingo zien ilusio handiagoa herrian, eta ez genuen zalantzarik izan opari horren bila joateko.

Piara iritsi ginenean, jende asko aurkitu genuen baobab handi baten itzalpean eserita. Beren artean berriketan ari ziren, emakumeak eta gizonak bakoitza bere aldetik eserita zeuden eta txikienak aske zihoazen korrika. Bazirudien han denbora mila aldiz motelago zebilela. Autoa paretan elefante bat margotuta zeukan etxe baten aurrean gelditu zen, jaitsi eta banan- banan agurtu genuen han zegoen pertsona bakoitza. Seydou oso pozik zegoen, bere jatorriarekiko duen harrotasuna eta non jaio zen lekua erakutsi ahal izateagatik gertaera handia izatea bihurtzen zen hura berarentzat, baita guretzat ere. Han eserita zeuden guztiak agurtu ondoren,

Amidouk gure opariak atera zituen. Haurrak azkar hurbildu ziren eta ikusi zituztenean oso pozik jarri ziren. Ilara bat egin zuten eta banatu egin genituen. Arkatzak, gomak, koadernoak eta boligrafoak eraman genizkien Piako eskolan ikasten zuen haur bakoitzarentzat. Irakasleari arbelerako klarionak eraman genizkion. Herri osoak asko eskertu zuen; han eskola-materiala lortzea zaila eta garestia da, eta guri, hiritik gentozenez, 15 minutu besterik ez zitzaigun kostatu Ouagadougouko zentrora motoz joatea materiala erosteko.

Kalitatezko hezkuntza batzuen pribilegioa da oraindik. Hezkuntza oraindik eskuraezina da askorentzat. Horregatik sartu zuen Nazio Batuen Erakundeak hezkuntza Garapen Iraunkorraren Helburu gisa. 2030 Agendaren 4. helburuak hezkuntza inklusiboa, bidezkoa eta kalitatezkoa bermatzearen garrantzia adierazten du.

Hezkuntzarako sarbiderik ezak, kalitate eta gaitasun-eskuratze eskasak edo eskola-absentismoaren arazoak hezkuntza unibertsala bermatzea eragozten dute. Horren aurrean, elkarrekin lan egitea beste aukerarik ez dago, emaitza eraginkorrak ekarriko dituen inklusiboa, bidezkoa eta kalitatezkoa den irakaskuntzaren alde, enplegagarritasuna eta ekintzailetza bultzatuko dituena, inor atzean utziko ez duen hezkuntza, eta garapen iraunkorrari, giza eskubideei, genero-berdintasunari, bakearen eta indarkeriarik ezaren kulturari eta kultura-aniztasunaren balorazioari buruz irakatsiko digun hezkuntza. Hau guztia haur bati arkatz bat ematea bezalako gauza sinple batetik hasita lor daiteke.

Naiara Nájera Etxeandia.
https://es.linkedin.com/in/naiara-n%C3%A1jera-etxeandia-474008209

Argazkia: UNESCO Institute for Statistics